Zaterdag 18 september heb ik gereanimeerd. Zie mijn verhaal over de reanimatie -> klik hier <-
Onderstaande een vervolg, i.v.m. de privacy, is zoveel mogelijk vermeden om namen te noemen, hierdoor kan het voorkomen dat het verhaal “kil” overkomt. Waarom toch deze twee artikelen over de reanimatie?
Ik zelf vind het niet prettig om alles maar in blogs of op internet te zetten. Door alles op te schrijven en het op een rijtje te zetten kon ik het naar mijn gevoel beter loslaten. Dit had ik ook gewoon in word kunnen doen, maar dan had ik onderstaande reacties niet ontvangen, wat ik overigens niet had verwacht. In eerste instantie schreef ik het verhaal met het idee dat de eerste hulpverlener (indien van toepassing) er wat van kan leren van deze ervaring.
Ik heb vroeger veel geleerd van een verpleegkundige die werkzaam is op de ambuance, ik stuur een dag later via e-mail mijn verhaal.
Hij belt me op en we bespreken de reanimatie. Het voelt goed.
Ik stuur mijn verhaal naar mijn ehbo instructeur. Hij is blij dat een cursist van hem eerste hulp toepast, maar hij adviseert mij er met iemand over te praten.
Een mede hobbyist weet mijn verhaal op internet te vinden. Deze stuurt mij een bericht via e-mail, een hart onder de riem, waarvoor dank. Voelt erg goed.
Ook de schoondochter van het slachtoffer weet het verhaal te vinden en stuurt mij een e-mail. Wat ze mij schrijft voelt goed. Ze bedankt ons voor de hulpverlening. In mijn belevenis is het (toch) heel normaal dat je gaat reanimeren? Je hebt het geleerd en nu moest het gebeuren! Ik pas toch enigzins mijn verhaal aan. Het had niet gehoeven volgens de familie. Er komt misschien nog een vervolg voor een ontmoeting. Ondanks alle ellende voor de familie voelt dit goed. Blijkt de echtgenote ook ehbo instructrice te wezen! De familie geeft aan dat ik, indien nodig, contact met haar op mag nemen. Wat heb ik hier een respect voor, ze moeten al genoeg aan hun hoofd hebben.
Hoe is het met mijn maat? Hij heeft net zoals ik en enkele anderen gereanimeerd. Ik heb het gevoel dat ook hij dit verwerken moest. Ieder doet dit op zijn eigen manier.
En hoe is het met mij? Als ik alles nog eens voorbij laat gaan, net zoals bij de andere hulpverleningen waar ik bij betrokken was als hulpverlener (diverse aanrijdingen, jongetje onder brug door ijs, mijn vader, enz.): Geen paniek, hoe rustig en kalm ik altijd blijf. Ik zette mijn fiets neer, meteen met de gedachte dat ie straks niet in de weg zou staan voor de hulpverleningsvoertuigen, ik doe mijn jas uit en doe mijn gps af, geef dit aan iemand in mijn omgeving. Zie dat er al gebeld wordt en we gaan vechten! Ja vechten, dat besef komt nu echt binnen, doordat de schoondochter het verhaal van de echtgenote stuurt via e-mail: “Er is voor zijn leven gevochten”.
Helaas hebben we dit niet gewonnen.
Besef ik wel wat ik heb gedaan? Vind ik het ook te gewoon wat ik heb gedaan? Ik weet het niet, daar mag dan de lezer zijn antwoord opgeven. Ik heb in mijn belevenis gewoon eerste hulp verleend, zoals ik altijd doe.
Zou ik hier nog last van krijgen? Ik weet het niet. Ik heb geleerd om te reanimeren. Ik heb het toegepast en naar mijn gevoel zoals ik het geleerd heb, naar eer en geweten.
Ik zou het morgen indien nodig zo weer doen . . . .