Tag: reanimatie

Reanimatie vervolg

Gepubliceerd op door Bram

Zaterdag 18 september heb ik gereanimeerd. Zie mijn verhaal over de reanimatie -> klik hier <-
Onderstaande een vervolg, i.v.m. de privacy, is zoveel mogelijk vermeden om namen te noemen, hierdoor kan het voorkomen dat het verhaal “kil” overkomt. Waarom toch deze twee artikelen over de reanimatie?

Ik zelf vind het niet prettig om alles maar in blogs of op internet te zetten. Door alles op te schrijven en het op een rijtje te zetten kon ik het naar mijn gevoel beter loslaten. Dit had ik ook gewoon in word kunnen doen, maar dan had ik onderstaande reacties niet ontvangen, wat ik overigens niet had verwacht. In eerste instantie schreef ik het verhaal met het idee dat de eerste hulpverlener (indien van toepassing) er wat van kan leren van deze ervaring.

Ik heb vroeger veel geleerd van een verpleegkundige die werkzaam is op de ambuance, ik stuur een dag later via e-mail mijn verhaal.
Hij belt me op en we bespreken de reanimatie. Het voelt goed.

Ik stuur mijn verhaal naar mijn ehbo instructeur. Hij is blij dat een cursist van hem eerste hulp toepast, maar hij adviseert mij er met iemand over te praten.

Een mede hobbyist weet mijn verhaal op internet te vinden. Deze stuurt mij een bericht via e-mail, een hart onder de riem, waarvoor dank. Voelt erg goed.

Ook de schoondochter van het slachtoffer weet het verhaal te vinden en stuurt mij een e-mail. Wat ze mij schrijft voelt goed. Ze bedankt ons voor de hulpverlening. In mijn belevenis is het (toch) heel normaal dat je gaat reanimeren? Je hebt het geleerd en nu moest het gebeuren! Ik pas toch enigzins mijn verhaal aan. Het had niet gehoeven volgens de familie. Er komt misschien nog een vervolg voor een ontmoeting. Ondanks alle ellende voor de familie voelt dit goed. Blijkt de echtgenote ook ehbo instructrice te wezen! De familie geeft aan dat ik, indien nodig, contact met haar op mag nemen. Wat heb ik hier een respect voor, ze moeten al genoeg aan hun hoofd hebben.

Hoe is het met mijn maat? Hij heeft net zoals ik en enkele anderen gereanimeerd. Ik heb het gevoel dat ook hij dit verwerken moest. Ieder doet dit op zijn eigen manier.

En hoe is het met mij? Als ik alles nog eens voorbij laat gaan, net zoals bij de andere hulpverleningen waar ik bij betrokken was als hulpverlener (diverse aanrijdingen, jongetje onder brug door ijs, mijn vader, enz.): Geen paniek, hoe rustig en kalm ik altijd blijf. Ik zette mijn fiets neer, meteen met de gedachte dat ie straks niet in de weg zou staan voor de hulpverleningsvoertuigen, ik doe mijn jas uit en doe mijn gps af, geef dit aan iemand in mijn omgeving. Zie dat er al gebeld wordt en we gaan vechten! Ja vechten, dat besef komt nu echt binnen, doordat de schoondochter het verhaal van de echtgenote stuurt via e-mail: “Er is voor zijn leven gevochten”.
Helaas hebben we dit niet gewonnen.
Besef ik wel wat ik heb gedaan? Vind ik het ook te gewoon wat ik heb gedaan? Ik weet het niet, daar mag dan de lezer zijn antwoord opgeven. Ik heb in mijn belevenis gewoon eerste hulp verleend, zoals ik altijd doe.
Zou ik hier nog last van krijgen? Ik weet het niet. Ik heb geleerd om te reanimeren. Ik heb het toegepast en naar mijn gevoel zoals ik het geleerd heb, naar eer en geweten.
Ik zou het morgen indien nodig zo weer doen . . . .

Reanimatie

Gepubliceerd op door Bram

Sinds 1988 ben ik in het bezit van een EHBO diploma aangevuld met reanimatie, aed, verbandleer en kinder ehbo. Jarenlang heb ik de herhalingen gevolgd, je probeert de veranderingen steeds maar bij te houden. Ik ben veel onderweg, dus moet je ook wel eens eerste hulp verlenen, wat mij dan ook regelmatig overkomt. Ik heb zelfs twee keer op één dag mijn vader gered en dan komt plots het moment dat je echt moet reanimeren. In verband met de privacy van het slachtoffer en de familie, het verhaal zonder specifieke details, maar het stukje hulpverlening.

Er staat een groepje mensen langs de kant van de weg, als wij aan komen fietsen en iemand roept: “Wie kan reanimeren??”
Er ligt een oudere man op de grond, iemand is al aan het reanimeren en er wordt beademd. Men reanimeert nog op de oude manier 15 om 2. Er wordt gevraagd of ik het kan overnemen. Mijn maat en ik staan klaar om het over te nemen en geven aan dat we op de nieuwe manier verder gaan 30 om 2. Je moet hardop tellen is je geleerd, ik vind dit lastig. Iemand staat achter mij hardop te tellen, dit is erg handig! Tijdens de reanimatie kijk ik om mij heen of er al gebeld is om een ambulance. Ik hoor dat zijn vrouw met de alarmcentrale aan het bellen is. Wij roepen nog: “Twee ambulances!!” De man begint te rochelen en naar lucht te happen. Enkele hulpverleners willen controleren of er circulatie is, maar ik wil doorgaan en geef aan dat het rispen is (kon even niet op het juiste woord komen maar het is dus gaspen). Ik zag dat de ogen “doods” stonden en er was een grijs/blauwe kleur in het gezicht.

Voor hulpverleners, of wie meer info wil over gaspen, klik hier: http://www.ikehbo.nl/reanimatie/gaspen.php

Na een aantal malen neemt mijn maat het over. Ik voel aan de arm bij de pols, deze is niet meer warm. Ik hoor sirenes en begin de jas en blouse los te maken. Ik neem het weer over. De eerste ambulance arriveert, de verpleegkundige komt met de “klapkast”, ziet mij reanimeren, geeft aan dat het goed gaat en zegt: “Ga door!” Zij trekt het t-shirt los en plakt de pads op het lichaam terwijl ik door ga met reanimeren.
Op een gegeven moment arriveert de politie en weer neemt iemand anders het over. Een politieman reanimeert een tijd, hierna een brandweerman (boer die vlakbij woont). Een tweede ambulance en politieauto arriveren. Deze politiemensen willen mij wegsturen, waarna ik aangeef dat ik aan het reanimeren ben. Dit wordt bevestigd door de andere politiemensen, waarop mijn gegevens alvast worden genoteerd voor eventuele slachtofferhulp.
Ik sla even een arm om het slachtoffer zijn vrouw, later ga ik weer reanimeren zonder de 30 om 2, de verpleegkundige geeft tussendoor met een knijpballon adem aan het slachtoffer. Tussendoor heb ik een aantal malen moeten stoppen voor het bekijken van de monitor door de verpleegkundige en het toedienen van een schok. Totaal is er drie keer een schok toegediend. Hoe lang ik bezig ben, ik weet het niet. De andere ambulancemensen dienen medicijnen toe via het been. Mijn maat en ik kijken elkaar aan, onze blikken zeggen genoeg.
De verpleegkundige vertelt ondertussen de vrouw dat het niet goed lijkt. Het slachtoffer wordt op de brancard getild en komt in de ambulance te liggen, waar men verder gaat met de hulpverlening. Daar sta je dan.
Het begint hard te regenen. We mogen schuilen bij de boer. Iemand komt ons vertellen, wat we eigenlijk wel wisten: “Het slachtoffer is overleden.”

Dubbele gevoelens, je denkt na over wat je hebt gedaan, zo heb ik het geleerd, ik heb mijn best gedaan! Helaas hoorde dit slachtoffer niet bij de 5% van overlevingskansen bij een reanimatie. Jarenlang heb je gereanimeerd op een pop, nu was het werkelijkheid!

Een dag later (19 september 2010), het lijkt wel een film, maar het is de harde werkelijkheid. Ik heb voor het eerst gereanimeerd op een mens en deze heeft het helaas niet gehaald . . . .