Luctor et Emergo -> ik worstel en kom boven?
Opnieuw geconfronteerd worden met één van de ergste ziektes. Mijn lieve dochter Marijke, hoe dapper gaat zij de confrontaties aan. Diep respect voor haar. Nu ben ik behalve, wat haar vriend voor haar betekend, haar steun en toeverlaat en ga ik steevast mee naar het ziekenhuis. Ik lees en pluis voor haar de stukken en bijsluiters uit. We helpen mee met koken, brengen indien nodig haar kinderen naar bed, passen op en geven zorg. Negen januari is Marijke geopereerd. Gelukkig kregen we later het bericht dat de lymfklieren schoon waren. De eerste chemo begon 31 januari en 14 februari de tweede. Nadat in de tussentijd de kapper haar prachtige lange haar moest inkorten, was 15 februari voor Marijke een heftig moment toen bleek dat ze helemaal kaal werd. Wat maakte Marijke haar dag weer goed toen ze de foto’s zag waarop Zoë wild was van de beesten op de boerderij, van een zus van Jitske, en Ravi ging uit zijn dak van de tractors. En wat kun je dan als vader nog meer wensen als je zulke mooie teksten van je dochter ontvangt.
Zoals iemand mij al in een lief kaartje stuurde: “Nu angst realiteit is geworden, is het wederom tijd om te vechten.” Maar om je dochter dit hele proces te moeten zien beleven is hartverscheurend.
Daarom: “Ik worstel, maar blijf ik boven? Luctor et Emergo!