Woensdag 13 april was het eindelijk zover. Mijn vader, opa van Marijke en Tineke, kon geopereerd worden in het ziekenhuis voor een nieuwe knie. Ik heb van tevoren de onderdelen gezien die gemonteerd gaan worden, imposant!
In de avond zijn we op bezoek geweest en de operatie was mijn vader erg meegevallen.
Donderdag 14 april. Mijn vader heeft geprobeerd te lopen met een looprekje. Dit was hem allemaal vies tegengevallen. Ook was er de nodige pijn, maar dan kan je op een knopje drukken en krijg je de nodige morfine. In de avond zijn we weer op bezoek geweest maar mijn vader viel bijna steeds in slaap waarschijnlijk van de morfine.
Vrijdag 15 april. Marijke en ik gaan naar mijn vader, voordat we daar aankomen beleven we nog een heel avontuur, maar dat straks. Als we in het ziekenhuis komen slaapt “opa”. Even later wordt ie wakker. Hij had vandaag weer geprobeerd te staan maar het was erg pijnlijk geweest. Ook is het been erg dik. Er is een foto gemaakt maar dat leek allemaal goed. Het lijkt erop dat ie in ieder geval tot maandag in het ziekenhuis blijft. Natuurlijk moest het bed in de hoogste stand en daar werden dan ook filmpjes van gemaakt. Verder was ie nog steeds wat in de war maar dat komt, of van de morfine, of van de ruggeprik.
Maar wat was nu het avontuur? Onderweg naar het station zou ik Marijke oppikken. Ik parkeer de auto en Marijke geeft aan dat verderop een man is gevallen met de fiets. Ik ga er heen en verleen eerste hulp. In verband met de privacy ga ik hier verder niet over communiceren. Er wordt een ambu gebeld en jawel Robert (verpleegkundige) staat voor mijn neus en ik draag het slachtoffer over.
We gaan kibbeling eten en ik wil Marijke trakteren op een milkshake. Wij zien beide verderop auto’s stilstaan en iets op de weg liggen. Ik doe mijn flitsers van de auto aan, ga over het fietspad ter plaatse en parkeer de auto aan de kant. Een racefietser is bovenop een scootmobiel geknald en verleen weer eerste hulp. De ambulance wordt gebeld, jawel, weer mijn maat, Robert. Wederom draag ik het slachtoffer aan hun over en ook deze krijgt een reis naar het ziekenhuis.
Zaterdag 16 april. Karin en ik gaan nog even bij mijn vader op bezoek. Na een slechte nacht is mijn vader drie keer uit bed geweest. Hij moet meer op het been staan maar durft dat niet goed aan. Het been is nog steeds erg dik.
Zondag 17 april gaat Tineke met haar vriendje even bij mijn vader op bezoek.
Maandag 18 april belt mijn vader dat ie morgen naar Borniaherne gaat voor verdere revalidatie.
Dinsdag 19 april loopt mijn vader een klein stukje met een looprek.
Woensdag 20 april loopt mijn vader al met krukken een heel eind op de gang. Hij kan nu met het looprek naar de wc enz.
Vrijdag 22 april gaat mijn vader naar Borniaherne. Er zit vooruitgang in.
Wanneer mijn vader weer naar huis is gegaan die datum zijn we kwijt.